Henk

Laat ik beginnen te zeggen dat ik het vreselijk vind dat mijn bandje een 'Golden Earring Tribute- of Coverband' wordt genoemd. Tribute- cq. coverband suggereert dat je van zinnens bent om een band te gaan kopiëren. Dat was helemaal mijn bedoeling niet toen ik deze band in 2001 startte. Ik vind het gewoon tof om nummers van mijn favoriete band te spelen en verders niks, niente, nada!

Goh, alsof je een kopie van de Earring kan worden... er ís maar één George Kooymans, maar één Barry Hay, maar één Rinus Gerritsen en maar één Cesar Zuiderwijk. Mocht je daar nog aan twijfelen, stel deze vraag dan maar eens aan een willekeurige Earringfan.

Okee, dat moest er eerst even uit en dan nu even wat over mezelf.

Ik ben Earringfan geworden toen ik achterop een Puch brommer een Esso spaarzegeltjes-radio tegen mijn linkeroor aandrukte. We tuften omhoog door de Dalstraat in Ubachsberg en op de radio was "Back Home", we spreken zomer 1970! Sindsdien heeft het Earringvirus mij nooit meer los gelaten. Enkele jaren later had ik mijn eerste rockbandje met naast eigen werk ook drie Earringnummers: Mad Love Is Coming, The Vanilla Queen en Radar Love. Ik speelde toen nog niet zo erg lang gitaar en ik vraag mij nú af hoe in hemelsnaam Mad Love heeft geklonken destijds, dat moet hilarisch en pijnlijk zijn geweest.

Enfin, nu speel ik dus al een tijdje in Bloody Buccaneers de hele avond alleen maar Earringsongs en dat is de blijdschap voorbij. Helemaal te gek!